Historia betonu komórkowego. Od patentu do dnia dzisiejszego.
Jak to się stało, że pojawił się taki materiał murowy jak beton komórkowy? Jego historia sięga XIX wieku a produkcja materiału w skali przemysłowej rozpoczęła się w Szwecji już w latach 20. XX wieku. Od tego czasu rozpowszechnił się on na całym świecie wciąż zyskując na popularności.
Początki powstania betonu komórkowego
Pierwsze próby uzyskania betonu komórkowego datuje się na rok 1877 roku. Wynalazca - Zernikow sporządził zaprawę wapienno-piaskową w parze wodnej, pod wysokim ciśnieniem. Były to pierwsze próby wykonania sztucznego kamienia budowlanego z naturalnych surowców, takich jak piasek kwarcowy i spoiwo wapienne.
Odkrycie Zernikowa udoskonalił Michaelis, który przekształcił ubogą w wodę zaprawę wapienno-piaskową w twardy i trwały wodzian krzemu wapnia. Wykorzystał do tego celu także parę wodną pod wysokim ciśnieniem. W 1880 roku na opracowaną technologię produkcji sztucznego kamienia w technologii parowo-ciśnieniowej otrzymał on patent DRP 14195. Z kolei w 1889 roku E. Hoffman uzyskał patent na metodę osiągania zwiększonej objętości materiału budowlanego przed jego utwardzeniem. Wykorzystał wówczas reakcję rozcieńczonego kwasu solnego z mączką wapienną, co pozwoliło mu wyprodukować zaprawę cementowo-gipsową z pęcherzykami powietrza. Kolejny patent, który w znaczącym stopniu widać na etapie wyrastania mieszanki w procesie produkcji betonu komórkowego powstał w 1914 roku i dotyczy reakcji wapnia z wodą przy użyciu proszku aluminiowego, w wyniku tej reakcji uwalnia się wodór (jako lżejszy od powietrza), który uchodząc z masy, pozostawia ją spulchnioną i wypełnioną pęcherzykami powietrza. Za opracowanie tego patentu odpowiedzialni byli J.W.Aylsworth oraz F.A.Dyer.
Dalszy intensywny rozwój nowej technologii następował w Szwecji, gdzie już w roku 1923 Axel Ericsson uzyskuje beton komórkowy. Po upływie kolejnych 4 lat łącząc wcześniejsze odkrycia związane z zastosowaniem proszku metalowego (lub aluminiowego) oraz utwardzania w parze wodnej pod wysokim ciśnieniem Axel Ericsson jako pierwszy przedstawia produkcję betonu komórkowego w sposobie zbliżonym do obecnego. Szwecja bardzo szybko zaadaptowała beton komórkowy, z uwagi na fakt, że budowa domów w tym kraju wymuszała wyrąb dużych połaci lasów, dla uzyskania drewna. Beton komórkowy mógł zastąpić ten materiał, a przy tym był to ekologiczny surowiec, charakteryzujący się dobrymi właściwościami termicznymi i niskimi kosztami produkcji. Co bardzo dobrze wpisywało się w szwedzkie wymagania z pierwszej połowy XX wieku.
Beton komórkowy w Polsce
Z czasem i w Polsce nie tylko zaczęto wykorzystywać beton komórkowy do budowy domów i innych obiektów, ale również ruszyła produkcja „betonu z porowatą strukturą”. Produkcja rozpoczęła się w 1949 roku w wytwórni cegły silikatowej w Redzie. Była to wówczas pierwsza, jeszcze eksperymentalna próba wytworzenia betonu komórkowego. Produkcja na skalę przemysłową w Polsce rozpoczęła się około połowy XX wieku. Dziś można kupić beton komórkowy produkowany m.in. w zakładach H+H zlokalizowanych w Warszawie, Puławach, Lidzbarku, Żelisławicach, Redzie i Gorzkowicach.
