Murowanie ścian działowych

Ściany wypełniające powinno się wykonywać po całkowitym rozszalowaniu stropów i usunięciu ich podpor tymczasowych. Murowanie ścian należy wykonywać możliwie najpóźniej w procesie realizacji inwestycji, od najwyższej kondygnacji do najniższej. Prace przy wznoszeniu ścian wypełniających zaleca się rozpocząć od obciążenia stropu w miejscu przyszłego ustawienia ścian wypełniających. Obciążenie powinno być zbliżone do ciężaru ściany wypełniającej. Najkorzystniej jest ustawić wzdłuż przyszłej ściany palety z całym potrzebnym do jej wykonywania materiałem (elementy murowe, zaprawa). Pierwszą warstwę należy wymurować na przekładce poślizgowej uniemożliwiającej zespolenie ściany ze stropem dolnym (papa, folia, itp.). Dolna krawędź ściany wymaga zabezpieczenia przed przesunięciem (mogą to być np. sztywne warstwy podłogowe). Podczas murowania należy stosować elementy murowe o małej wilgotności oraz technologie ograniczające wprowadzanie dużej ilości wody do budynku po to, aby zminimalizować zjawisko skurczu. Szczególną uwagę należy zwrócić na dobór zaprawy murarskiej. Zaleca się stosowanie zapraw przygotowanych fabrycznie, o właściwościach i parametrach odpowiednich do zastosowanych elementów murowych. W przypadku wykonywania muru na spoinach tradycyjnych należy stosować zaprawy cementowo-wapienne zwiększające elastyczność muru, a tym samym jego odporność na zarysowania. Połączenie ścian wypełniających z konstrukcją (krawędź górna oraz boczne) należy wykonać w sposób zgodny z przyjętym w projekcie schematem statycznym, przy zastosowaniu odpowiednich łączników i prawidłowym ich rozmieszczeniu. Szerokość szczeliny podstropowej powinna zapewnić możliwość ugięcia stropu bez ryzyka jego oparcia na ścianie wypełniającej.

W szczególnych przypadkach ściany wypełniające mogą wymagać dodatkowego zbrojenia montowanego w spoinach wspornych. Dodatkowe zbrojenie ścian może wynikać z potrzeby:

• wykonania ścian dłuższych niż zalecane w normie PN-EN 1996-2 odległości miedzy dylatacjami. Norma pozwala zwiększyć odległości między dylatacjami po warunkiem zastosowania zbrojenia do spoin wspornych. Zakres zwiększenia norma pozostawia w gestii producenta zbrojenia. Producenci zazwyczaj zezwalają na zwiększanie długości o 20%, czyli do wartości 9,6 m dla muru z elementów silikatowych oraz 7,2 m dla muru z betonu komórkowego. W takim przypadku zbrojenie jest przyjmowane konstrukcyjnie w każdej spoinie wspornej.
• zapewnienia nośności na zginanie z płaszczyzny. Zazwyczaj najbardziej niekorzystny układ obciążeń wywołujących takie zginanie to poziome obciążenie użytkowe i ssanie wiatru w przypadku ścian osłonowych. Przyjęcie zbrojenia wymaga w tym wypadku przeprowadzania indywidualnych obliczeń.
• zapewnienia nośności na zginanie w płaszczyźnie, wywołane ugięciem stropu. Przyjęcie zbrojenia wymaga w tym wypadku również przeprowadzania indywidualnych obliczeń. Należy podkreślić, że w wypadku zaprojektowania stropów zgodnie z PN-EN 1992-1-1 z warunku na dopuszczalne ugięcie równe 1/500 rozpiętości z reguły nie ma konieczności dozbrajania z uwagi na ugięcie stropu. Aby zabezpieczyć ścianę przed nadmiernym ugięciem stropu stosuje się zbrojenie w dolnych spoinach wspornych.

Konieczność zastosowania zbrojenia w konkretnej ścianie wypełniającej musi być potwierdzona indywidualnymi obliczeniami konstrukcyjnymi.

Prace wykończeniowe:
Szczelinę podstropową należy wypełnić dokładnie materiałem trwale elastycznym w sposób zapewniający spełnienie wymagań ochrony przed hałasem i odpowiedniej klasy odporności ogniowej.

• Zaleca się stosowanie tynków charakteryzujących się elastycznością i odpornością na zarysowania, np. cementowo-wapiennych.
• Tynk na ścianie wypełniającej i na dolnej powierzchni stropu wykonać w sposób umożliwiający wzajemne przemieszczanie się krawędzi bez uszkodzeń.